در جهان امروز، منابع آب و زمین حاصلخیز، تبدیل به معادن طلایی شده اند که کشورهای مختلف سعی در تصاحب آن دارند چرا که با گرم شدن کره زمین، تغییرات آب و هوایی و تشدید بلاهای طبیعی تنها کشورهایی میتوانند به امنیت اجتماعی و استقلال سیاسی، اقتصادی دست یابند که به امنیت غذایی توجه کنند. همین موضوع باعث شده تا در دهه های اخیر بسیاری از کشورها تحت عنوان کشت فراسرزمینی در خارج از مرزهای جغرافیایی خود نیز به دنبال توسعه و افزایش بهره وری در کشاورزی باشند و زودتر از رقبای خود بهترین اراضی، جهت کشاورزی را از آن خود کنند. اما علیرغم این تحولات بین المللی و در حالی که در ایران کمبود منابع آبی و فرسایش خاک از بحران عبور کرد و به مرز ورشکستگی رسیده است باز هم نه از توجه اساسی به کشاورزی داخلی و مدیریت صحیح آب خبری هست و نه از برنامه ریزی صحیح و حمایتهای لازم جهت کشت فراسرزمینی میتوان اثری یافت.
اگر چه در سالهای اخیر بحث کشت فراسرزمینی در میان مسؤولین ایران هم شدت بیشتری گرفته است و از کشورهایی نظیر غنا، سیرالئون، ویتنام، قزاقستان، اکراین و ... به عنوان مقاصد کشت فراسرزمینی نام برده میشود و حتی در برخی موارد تفاهمنامه هایی هم به امضا رسیده است اما حقیقت آن است که ایران از قافله کشت فراسرزمینی عقب افتاده و کشتهای انجام شده نیز به دلیل نبود سازماندهی مناسب، نداشتن حمایتهای سیاسی لازم و عدم شناسایی و آگاهی دقیق از کشورهای مقصد نتوانسته موفقیت چندانی کسب کند.