توسعه پایدار یکی از مهمترین برساخته هاي اجتماعی در دهه هاي اخیر است. این مفهوم، گستره وسیعی از مؤلفه هاي سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادي را در برمیگیرد. از همین رو و در تب و تاب جهانی شدن و رقابت نامتوازن شهرها در جذب سرمایه و ارتقاي رفاه شهروندان در ابعاد گوناگون اجتماعی، اقتصادي، زیست - محیطی و...، و همچنین، پدیدار شدن پیامدهاي زیانبار حاصل از روند توسعه، مانند بروز ضایعات زیست- محیطی، آسیبهاي بصري، عدم توازنهاي محیطی و سیستمی، و شکلگیري انواع بزه و مخاطرات اجتماعی؛ پرداختن به موضوع توسعه پایدار،
از اولویتهاي ضروري بهشمار میرود. از سوي نهادها، سازمانهاي دولتی و تشکلهاي مردم نهاد با توجه به روند سریع شهرنشینی و گذار از قالب جامعه سنتی به مدرن، "توسعه پایدار" تنها رهیافت نجات شهرها از آثار مخرب توسعه ناپایدار و نامتوازن قلمداد می شود.
با اوج گرفتن نگرانی از پیامدهاي فعالیتهاي انسانی، براي کره زمین و به دنبال نظریه «پایداری» برای حمایت از محیط شهری، نظریه توسعه پایدار شهری مطرح شد. توسعه پایدار در معنایی، ارائه راه حلهایی در برابر الگوهاي فنی، کالبدي، اجتماعی و اقتصادي توسعه است که بتواند از بروز مسایلی چون نابودي منابع طبیعی، تخریب سامانه هاي زیستی، افزایش بیرویه جمعیت، بیعدالتی و پایین آمدن کیفیت زندگی انسانهاي حال و آینده جلوگیري کند؛ اما روند سریع شهري شدن، گستره وسیعی از فضاهاي جغرافیایی ایران، با تعادل بنیادین در اکثر شهرها؛ به ویژه در کلانشهرها همراه نبوده است. در اکثر شهرها، واژه توسعه پایدار در حد یک واژه باقی مانده است و شهرها مسیر نادرست خود را در راه رسیدن به توسعه شتابان در پیش گرفته اند.
شهر اصفهان، از جمله شهرهایی است که در ناحیه خشک ایران قرار دارد و از جمله شاخصترین شهرهاي ایران در ابعاد گوناگون اقتصادي، سیاسی، فرهنگی، لجستیکی و ... است. این شهر به دلیل محدودیتهاي فراوان نظیر حمل و نقل ناموزون شهري، محیط زیست در معرض خطر، فضاها و مکانهاي تاریخی و فرهنگی در معرض آسیب، جمعیت رو به رشد فزاینده، رقابت ناسالم در دسترسی به امکانات و تسهیلات شهري در مناطق مختلف شهر، قابل ارزیابی و بررسی است.