هدف از اين گزارش تعيين مزيت نسبي بخش و زيربخش­هاي كشاورزي با استفاده از شاخص ضريب مكاني در استان مركزي بوده است. ضریب‌ مکانی، روشی است که به صورت ریاضی اقتصاد‌ منطقه‌‌ ای را در مقایسه با اقتصاد مرجع بزرگ‌‌‌ تر، معمولا اقتصاد ملی، ارزش­گذاری می‌کند.‌‌ این روش به صورت گسترده از دهه 1940 توسط محققان حوزه جغرافیای ‌اقتصادی و اقتصاد‌ منطقه‌‌ ای مورد ‌استفاده ‌قرار‌ گرفته ‌است. داده­ هاي مورد نياز از مركز آمار ايران براي دوره ساليانه 1397-1390 گرداوري شده است. نتايج نشان مي­دهد كه در دوره مورد بررسي بخش كشاورزي (كشاورزي، شكار، جنگلداري و ماهیگیری) در استان مركزي فعاليت پايه­ اي محسوب مي­شود و داراي مزيت نسبي بوده است. از میان چهار زیربخش کشاورزی دو زیربخش 1- زراعت و باغداری و 2 – پرورش حیوانات بر اساس این شاخص فعالیت پایه ­ای محسوب می­شوند و دارای مزیت نسبی هستند، در حالی که دو زیربخش دیگر یعنی 3- جنگلداري و 4- ماهیگیری بر اساس این شاخص فعالیت پایه­ ای محسوب نمی­شوند و دارای مزیت نسبی نیستند. زیربخش پرورش حیوانات خود شامل چهار زیربخش فرعی: 1-2- گاوداری صنعتی، 2-2- دام سنتی، 2-3- مرغداری و 2-4- پرورش زنبور عسل، کرم ابریشم، شکار و سایر فعالیت‌های کشاورزی می­باشد. زیربخش فرعی 2-1- گاوداری صنعتی در ابتدای دوره مورد بررسی (سال­های 1390 تا 1393) فعالیت پایه­ ای بوده و دارای مزیت نسبی بوده است، اما در ادامه دوره مورد بررسی (سال­های 1394 تا 1397) دیگر فعالیت پایه ­ای نبوده است و مزیت خود را از دست داده است. زیربخش فرعی  2-2- دام سنتی در تمام سال­های دوره مورد بررسی فعالیت پایه ­ای محسوب شده و دارای مزیت نسبی بوده است. زیربخش فرعی 2-3- مرغداری در ابتدای دوره یعنی سال 1390 فعالیت پایه ­ای محسوب نشده و دارای مزیت نسبی نبوده است، اما در ادامه در سال­های 1391 تا 1393 دوباره دارای فعالیت پایه­ ای محسوب شده و از مزیت نسبی برخوردار شده است، در حالی که در ادامه در سال­های 1394 تا 1397 دوباره فعالیت پایه­ ای محسوب نشده و مزیت نسبی خود را از دست داده است. زیربخش فرعی 2-4- پرورش زنبور عسل، کرم ابریشم، شکار و سایر فعالیت‌ های کشاورزی در تمام سال­های دوره مورد بررسی (1390 تا 1397) فعالیت پایه ­ای محسوب نشده و از مزیت نسبی برخوردار نبوده است.