صنعت گردشگری یکی از صنایع پردرآمد و اشتغالزا در جامعه امروزی میباشد که بخش عمدهای از اشتغال جهان را به خود اختصاص داده است. کشور ایران به عنوان کشوری با تمدن و فرهنگ کهن و با توجه به داشتن جاذبه های گردشگری فراوان میتواند نقش بسزایی را در این زمينه ایفا کند این صنعت با بخشهای مختلف اقتصاد به طور مستقيم و غيرمستقيم در تعامل قرار دارد و با داشتن اثرات مثبت عميق و متقابل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی از بخش های حائز اهميت به شمار میرود. گردشگری فرصتهای بسياری را برای کسب وکارهای کوچک خانوادگی ایجاد میکند که بيشتر آنها، روابط مستقيم و متقابل ميزبان و مهمان را در خانه و املاك خانواده گردشگرپذیر در بردارند. این حضور و مشارکت از سوی خانواده، برای تجربه و رضایت گردشگر و همچنين برای توسعه پایدار مقصد و جامعه محلی، امری بسيار حياتی است. یکی از کسب وکارهای کوچک گردشگری که از سال 1994ميلادی به جهانيان معرفی شده و در چند سال گذشته در ایران به شدت درحال توسعه است، ایجاد و توسعه اقامتگاه های بومگردی است. کشور ایران سرزمينی با پيشينه ای 2500 ساله است که سراسر آن سرشار از آثار فرهنگی و تاریخی و با اقوامی اصيل و با فرهنگ های متفاوت میباشد. بدیهی است که دیدن آثار و جذابيت های گردشگری نياز به ایجاد حمایت و ایجاد زیرساختهای مناسب برای این امر است و ایجاد اقامتگاه های بومگردی نقشی تسهيل کننده برای گردشگران داشته و کمک به ایجاد اشتغال و اقدامی در جهت توسعه پایدار روستایی خواهد بود

پژوهش پیش‌رو سعی دارد تا ارزیابی آسیب‌شناسانه با محوریت رویکرد کیفی از وضعیت کنونی واحدها ارائه دهد. در این راستا سه محور اصلی اقتصادی، اجتماعی-فرهنگی و زیست محیطی طبق متون سیاستی بین المللی خصوصا «راهنمای سازمان جهانی گردشگری در زمینه شاخص‌های توسعه پایدار مقاصدگردشگری» و نیز «راهنمای سیاستگذاری در زمینه ارتقاء گردشگری پایدار» منتشر شده توسط سازمان جهانی گردشگری (UNWT) و نیز برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد(UNEP)، شناسایی گردید و با محوریت این سیاست‌های کلان، اقدام به ارزیابی میدانی واحدهای اقامتی بوم‌گردی شد. در این روند با بیش از ۱۰۰ نفر شامل متصدیان اقامتگاه‌های بوم‌گردی، مدیران مربوط به سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان کرمان، اساتید دانشگاه، مدیران موسسات آموزش گردشگری، سایر فعالان حوزه خدمات گردشگری و همچنین جامعه محلی میزبان و گردشگران مصاحبه در تکنیک‌های مختلف صورت گرفت و نتایج این آسیب‌شناسی کیفی ذیل دوازده سیاست کلان اقتصادی، اجتماعی-فرهنگی و زیست محیطی ارائه گردید. در پایان با توجه به این بخش و نیز تجربیات بین‌المللی و ملی، راهکارهایی بصورت مجزا در هر بخش مشخص و تبیین شد.