هنگامي كه نخستين گروه از خانواده هاي طبقه متوسط يا كارگري در ايالات متحده از پرداخت اقساط وام هاي مسكن درماندند و بانك‌ ها خانه هاي آنها را مالك شدند، تصوير ساده‌اي از گسترش فقر و كاهش قدرت خريد در ايالات متحده به چشم مردمان آمد، سپس با گسترش موضوع و افزايش تعداد خانه‌هايي كه به عنوان وثيقه توقيف شده و روي دست بانك‌ها مانده بود، آن تصوير ساده به يك مشكل بانكي تبديل شد كه ابعاد ملي داشت و مي‌شد نام آن را بحران گذاشت. چند بانك ورشكست شدند و مؤسسات وابسته به آنها از ميان رفتند. سپس بحران، اقيانوس اطلس را پيمود و به نقاط دوردستي چون ايسلند رسيد كه كل نظام بانكي آن و پس‌انداز مردمش توسط بحران بانكي بين‌المللي بلعيده شد. آتشفشان بحران بيدار شده و زلزله حاصل از آن تا عمق اروپا را لرزانده بود. دنيا براي همه تغيير كرد...

جریان منطقه گرایی پس از جنگ جهانی دوم از سال 1956 آغاز گردید و پس از قرن بیستم، بحث همکاری های منطقه ای از اهمیت بیشتری برخوردار شد. توسعه همکاری ها در قالب سازمان های منطقه ای همواره به عنوان رهیافتی جهت خروج از بحران های بین الملل و راهکار بسیار مناسبی برای روبرو شدن با پدیده های منفی جهانی شدن مورد توجه بوده و بدون شک، همکاری و هماهنگی بیشتر کشورها در قالب سازمان های منطقه ای، قدرت رویارویی با مسائل جدید دنیای امروز را افزایش داده است.
در این میان سازمان همکاری منطقه ای(اکو) با حدود 8 میلیون کیلومترمربع وسعت و جمعیتی بالغ بر420 میلیون نفر، با برخورداری از منابع غنی معدنی، از ظرفیت های بالقوه عظیم برخوردار بوده، در يكي از حساس ترين مناطق جهان قرار گرفته و تلاش مي كند تا الگوي موفقي از همكاري های منطقه اي را به نمايش بگذارد.