با توجه به شرایط بحرانی انرژی در ایران، بهینه‌سازی مصرف انرژی در صنایع، به‌ویژه صنایع پرمصرف، به‌عنوان یکی از مهم‌ترین راهکارهای مدیریت این بحران باید در اولویت سیاست‌های کلان کشور قرار گیرد. تاکنون، پایین بودن قیمت انرژی در کشور موجب شده است که بسیاری از صنایع انگیزه‌ای برای کاهش مصرف نداشته باشند، که این مسئله ایران را در زمره کشورهای با مصرف صنعتی بالا قرار داده است. ذکر این نکته نیز ضروری است که بسیاری از طرح های صنعتی بهره برداری شده مانند صنایع ذوب ریزی فولاد در استان یزد توسط کوره های القایی با ظرفیت‌های پایین دارای توجیه فنی و اقتصادی با قیمت های جهانی انرژی نیستند.

با در نظر گرفتن شرایط اقتصادی کشور، نوسازی کامل خطوط تولید برای افزایش بهره‌وری انرژی، گزینه‌ای پرهزینه و زمان‌بر و برای بسیاری از صنایع عملی نخواهد بود. ازاین‌رو، تمرکز بر راهکارهای سریع، کم‌هزینه و اثربخش، نظیر بهینه‌سازی از طریق تعمیر و نگهداری، بهینه‌سازی فرآیندهای تولید و بهره‌گیری از مدیریت انرژی، می‌تواند راهکاری کارآمد برای کاهش مصرف سوخت و برق باشد که در فصل چهارم این گزارش برخی از این راهکارها به تفضیل بررسی شده است. تجربه کشورهای مختلف نشان داده است که معرفی و آموزش این روش‌ها به صنایع، در کنار سیاست‌های تشویقی و الزام‌آور دولت، می‌توانند نقش مهمی در کاهش اتلاف انرژی در بخش صنعت ایفا کنند.

یکی از مهم‌ترین اقدامات دولت در این زمینه، سیاست‌گذاری به‌گونه‌ای است که هم صنایع و هم شرکت های تخصصی فعال درحوزه بهینه سازی مصرف انرژی را به سرمایه‌گذاری در این بخش  ترغیب کند. این سیاست می‌تواند از طریق ارائه مشوق‌های مالی همچون مشارکت دادن صنایع در سود حاصل از بهره‌وری انرژی، وام‌های کم‌بهره، معافیت‌های مالیاتی و کمک‌های بلاعوض، در کنار تسهیل دسترسی به اطلاعات و دانش فنی و برگزاری و شکل گیری تشکل های آموزشی و پژوهشی، و کاهش موانع اداری برای اجرای پروژه‌های بهینه‌سازی عملیاتی شود.

تجربیات برخی کشورهای پیشرفته نشان داده است که ترکیب سیاست‌های الزام‌آور، مانند استانداردهای سخت‌گیرانه بهره‌وری انرژی، با حمایت‌های مالی، تأثیر بسزایی در افزایش تمایل صنایع به اجرای پروژه‌های بهینه‌سازی دارد. اعمال استانداردهای سخت‌گیرانه به‌تنهایی ممکن است با مقاومت صنایع مواجه شود، اما همراهی آن با سیاست‌های تشویقی، موجب پذیرش سریع‌تر و گسترده‌تر این استانداردها خواهد شد.

یکی دیگر از اقدامات اثربخش در کشورهای پیشرفته، در کنار الزام رعایت استانداردهای علمی و دقیق و به‌روز برای مصرف انرژی هر یک از صنعت ها مانند سیستم الزام اعلام و گزارش میزان کربن تولیدی برای هر محصول، ایجاد شبکه‌های یادگیری بین صنعتی است. این شبکه‌ها بستری را فراهم می‌کنند که صنایع مختلف بتوانند تجارب موفق خود را در زمینه بهینه‌سازی مصرف انرژی به اشتراک گذاشته و از دانش و فناوری‌های موجود بهره‌مند شوند. دولت می‌تواند با حمایت از ایجاد چنین شبکه‌هایی، روند انتقال دانش و فناوری در صنایع را تسهیل کند و به افزایش بهره‌وری انرژی در سطح ملی کمک کند.

ایران با وجود منابع عظیم انرژی از جمله نفت و گاز با چالش ناترازی انرژی مواجه است. تحلیل موضوع ناترازی از سمت تقاضا می‌تواند بخشی از راه حل را در بهینه‌سازی مصرف انرژی معرفی کند. یکی از راهکارهای مؤثر برای بهینه‌سازی مصرف انرژی، به‌کارگیری «قراردادهای مبتنی بر عملکرد انرژی» است. این قراردادها امکان اجرای پروژه‌های بهینه‌سازی را بدون نیاز به تأمین مالی گسترده فراهم می‌کنند. در این قراردادها، هزینه‌های پروژه از محل صرفه‌جویی در مصرف انرژی یا درآمد حاصل از انرژی‌های تجدیدپذیر تأمین می‌شود.
قراردادهای مبتنی بر عملکرد انرژی به دو مدل اصلی تقسیم می‌شوند: صرفه‌جویی مشترک و صرفه‌جویی تضمین‌شده. در مدل صرفه‌جویی مشترک، عایدی حاصل از صرفه‌جویی بین شرکت خدمات انرژی (اسکو) و کارفرما تقسیم می‌شود، اما ریسک عملکرد تا حدی بر عهده کارفرما است. در مقابل، مدل صرفه‌جویی تضمین‌شده همه ریسک را بر عهده اسکو قرار می‌دهد و برای پروژه‌های بزرگ‌تر مناسب‌تر است.