چکیده

گردشگری به عنوان یک فرایند یکپارچه با زندگی اجتماعی و فرهنگی، نقشی حیاتی در زندگی امروزه جوامع ایفا می‌کند که به محیط جامعه میزبان و مهمان معنا و هویت می‌بخشد. در دنیای مدرن و صنعتی امروزی، نیاز به یافتن فرصت فرار از مشغله‌های کاری و تنوع بخشیدن به یکنواختی زندگی بیش از پیش احساس می‌شود. زندگی ماشینی نیاز به تغییر سبک و روی آوردن بیشتر به فراغت از آن دارد که یکی از موثرترین شکل این تغییر سبک، سفر کردن است.

سفر کردن با ایام تعطیل پیوندی ناگسستنی دارد و امروزه کشورها به ویژه کشورهای در حال توسعه، به دنبال ارتقای کیفیت زندگی افراد فارغ از فضای کار، و به سمت افزایش تعطیلات آخر هفته و کاهش ساعات کاری هستند. در ایران اما، چند سالی است که فضای داغ روزهای تعطیل در فصل بهار و تابستان از یک سو و یک روزه بودن تعطیلات آخر هفته از سوی دیگر، لذت بردن از این ایام را از خاطره افراد برده است. در این بین می‌توان پاییز و زمستان را فصل‌های سرد گردشگری داخلی دانست، زیرا تقاضا برای سفرهای داخلی به‌شدت کاهش پیدا می‌کند.

از این رو، با ساماندهی روزهای تعطیل و برقراری توازن زمانی و مکانی سفر در این ایام، می‌توان شاهد برخی منافع مثبت اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی از جمله صرفه‌جویی در هزینه‌ها، افزایش بهره‌وری در کار، تقویت انگیزه و تعهد کارکنان، انعطاف‌پذیری بیشتر کاری، کاهش حجم ترافیک راه­ها و آلودگی‌های آب و هوایی و صوتی ناشی از آن، تعادل عرضه و تقاضا و ارایه و دریافت خدمات با کیفیت‌تر بود.