استان کرمانشاه با حدود 25000کیلومتر مربع مساحت و 1900000نفر جمعیت، حـدود 1.5درصـد مسـاحت کشـور، 2.5 درصد جمعیت، یک درصد واحدهاي صنعتی، بالاتر از 8.5درصد صادرات غیر نفتی کشور از مرزهـاي اسـتان، حـدود 9 میلیارد متر مکعب آب سطحی و زیرزمینی در سال، حدود 10درصد آثار تاریخی و 5درصد زمینهاي قابل کشت کشور را داراست. این در حالی است که این استان داراي 330کیلومتر مرز مشترك با عراق )هم منطقه کـرد نشـین و هـم منطقـه عرب نشین،( سه بازارچه مرزي فعال، معادن مهم نفت و گاز و قیر طبیعی قابل توجه است. قرارگـرفتن در مرکزیـت غـرب کشور منجر شده است تا استان کرمانشاه به محور اصلی ترانزیت و جابجایی کالا و مسافر به کشور عـراق تبـدیل شـود. در کنار ظرفیت بسیار بالا در زمینه هاي فرهنگی – هنري، بایستی تنوع اقلیمی براي تولید محصولات کشاورزي، پـرورش دام و طیور و گیاهان دارویی را نیز به قابلیتهاي موجود استان افزود. این استان به صورت تاریخی محل تولید محصولات کشاورزي و دامداري بوده است. این مزیت تـاریخی و سـنتی کـه بـه واسطه معتدل بودن آب و هوا و نیز دارا بودن حدود 5درصد زمینهاي حاصل خیز کشور بوجود آمده است باعث شده تا به صورت سنتی این استان را قطب کشاورزي بدانند و انتظارات این حوزه بیشتر از سایر حوزههاي اقصادي در همه اعصار مدیریتی استان بوده است. با وجود این مزیت تاریخی متأسفانه عدم تخصیص مناسـب منـابع مـالی و سـرمایه گـذاريهـاي زیربنایی و صنعتی به حوزه صنعت و مخصوصاً زیرساختهاي تولید در استان، باعث شده است تا نه تنها این مزیت بزرگ تولید محصولات کشاورزي در استان نتواند بخش عمدهاي از تولید ارزش افزوده، درآمد و اشتغال را پوشـش دهـد، بلکـه محصولات تولیدي این بخش نیز به علت عدم وجود صنایع تبدیلی کافی و مناسب، مشمول قاعده فـروش نرفتگـی شـده و دست کشاورزان را در تصاحب دست رنج خویش خالی گذاشته است