ایران با وجود منابع عظیم انرژی از جمله نفت و گاز با چالش ناترازی انرژی مواجه است. تحلیل موضوع ناترازی از سمت تقاضا می‌تواند بخشی از راه حل را در بهینه‌سازی مصرف انرژی معرفی کند. یکی از راهکارهای مؤثر برای بهینه‌سازی مصرف انرژی، به‌کارگیری «قراردادهای مبتنی بر عملکرد انرژی» است. این قراردادها امکان اجرای پروژه‌های بهینه‌سازی را بدون نیاز به تأمین مالی گسترده فراهم می‌کنند. در این قراردادها، هزینه‌های پروژه از محل صرفه‌جویی در مصرف انرژی یا درآمد حاصل از انرژی‌های تجدیدپذیر تأمین می‌شود.
قراردادهای مبتنی بر عملکرد انرژی به دو مدل اصلی تقسیم می‌شوند: صرفه‌جویی مشترک و صرفه‌جویی تضمین‌شده. در مدل صرفه‌جویی مشترک، عایدی حاصل از صرفه‌جویی بین شرکت خدمات انرژی (اسکو) و کارفرما تقسیم می‌شود، اما ریسک عملکرد تا حدی بر عهده کارفرما است. در مقابل، مدل صرفه‌جویی تضمین‌شده همه ریسک را بر عهده اسکو قرار می‌دهد و برای پروژه‌های بزرگ‌تر مناسب‌تر است.