یکی از مشکلاتی که اقتصاد ایران در چند دهه اخیر با آن رو به رو بوده است، نرخ رشد نقدینگی بالا در کشور است که عوارض بسیاري را براي اقتصاد ایران به همراه داشته است. پژوهش حاضر به دنبال بررسی و تحلیل تجربی نقدینگی بالا در ایران و یافتن مؤلفههاي اصلی آن با استفاده از مدل خودرگرسیون برداري و مدل تصحیح خطاي برداري است. در این مقاله از آزمون همگرایی یوهانسون جوسیلیوس، با استفاده از دادهاي سري زمانی ،1391 -1359به منظور برآورد رابطه تعادلی بلندمدت استفاده شده است. نتایج به دست آمده از پژوهش حاکی از آن است که، در کوتاه مدت نرخ بیکاري
بیشترین تأثیر را بر نرخ رشد نقدینگی دارا میباشد اما در بلندمدت طبق رویکرد همانباشتگی، تولید ناخالص داخلی و نرخ بیکاري به ترتیب بیشترین تأثیر را بر نرخ رشد نقدینگی دارند.