بهینه سازی انرژی در ایران؛ ظرفیت ها و چالش ها
بخش انرژی در ایران امروزه با مسائل عدیده ای از جمله عدم وجود نهاد حکمرانی به معنای واقعی، آسیب های نظام تعرفه گذاری، رشد تقاضا و مسائل بعدی آن از محل ناترازی، عدم سیاست گذاری جامع و برنامه ریزی برای حرکت به سمت تنوع منابع انرژی و برنامه های توسعه پایدار زیست محیطی و ... مواجه است.
در این بین با توجه به مسائل جاری و اهمیت حل چالش ناترازی انرژی با توجه به ابعاد مساله و ضرورت چاره اندیشی در این برهه زمانی، توجه به مساله بهینه سازی مصرف انرژی میبایست در مرکز توجه سیاست گذاریهای این حوزه قرارگیرد.
با مطالعه تجربیات جهانی در زمینه سیاستهای بهینهسازی انرژی و مقایسه با سیاست های جاری در کشور شاهد این هستیم که در حوزه بهینه سازی انرژی در ایران، سیاست گذاری دقیق و منتج به نتیجه ای تدوین نشده است و عموما سیاست ها فاقد برنامه ریزی دقیق و برنامه عملیاتی هستند. این سیاست ها در طول زمان مورد آسیبشناسی، بازبینی و اصلاح قرار نگرفته اند، جنبه عمومی داشته و نگاه بخشی و طبقه بندی شده در آن وجود ندارد و برنامه اقدام مشخصی برای این سیاست ها تعریف نشده است.
لذا در این نوشتار ضمن بررسی مهم ترین ظرفیت های قانونی بهینه سازی انرژی در ایران، آسیب شناسی اولیه ای از دلایل عدم موفقیت در تحقق اهداف اولیه آن ها ارائه شده است و ضمن ارائه پیشنهاداتی برای بهبود عملکردی این ابزارها، الزامات لازم برای پیشبرد طرح های بهینه سازی در ایران تشریح شده است.
مدیریت ریسک منابع آب و اقلیم با رویکرد انرژی های تجدید پذیر
در این مقاله با توجه به دو صنعت مواد شیمیایی و صنعت فرآوری مواد غذایی و آشامیدنی و ارتباط آن با محیط زیست در نظر گرفته شده است و دادههای بیش از 1500 شرکت در مورد مصرف آب و انتشار کربن مرتبط با خرید برق آنها در سال 2019 تجزیه و تحلیل شده و سپس دو صنعت مورد بررسی قرار گرفته اند.
دو عامل در سطح تحلیل برای هر دو صنعت برجسته شد. اولین عامل، میزان کربن ناشی از برق خریداری شده از شبکه برق است. این به طور قابل توجهی در بین مناطق متفاوت است. عامل دوم میزان تنش آبی در مکان هایی است که یک کسب و کار در آن فعالیت می کند که از منطقه ای به منطقه دیگر نیز متفاوت است. برای شرکتهای شیمیایی موجود در مجموعه دادهها، 40 درصد خرید انرژی در مناطقی با سطح تنش آبی متوسط رو به بالا یا بالاتر انجام میشود، در حالی که این میزان برای شرکتهای فرآوری مواد غذایی و آشامیدنی 25 درصد است.
در این مقاله، نشان داده میشود که چگونه در نظر گرفتن این عوامل با هم میتواند به مدیران کمک کند تا در صورت امکان، مزایای مصرف بهینه منابع آب و کاهش انتشارکربن ناشی از تغییر به سمت انرژیهای تجدیدپذیر را به حداکثر برسانند.
پسا کرونا؛ فرصتی برای بازیابی سبز (گزارش شماره 1 بولتن بررسی مسائل روز اقتصادی-خرداد 1399)
خلاصه مدیریتی
با توجه به گسترش ویروس کرونا در سراسر جهان، ابعاد مختلف زندگی بشر، تحت تاثیر آن قرار گرفته و با توقف و یا کاهش بسیاری از فعالیتها، تاثیرات مثبتی بر محیط زیست بر جای گذاشته است. در این راستا تصاویر ماهوارههای فضایی و آمارهای مختلف نشاندهنده کاهش آلودگیهای زیست محیطی است. با توجه به شرایط موجود، سوال اساسی این است که آیا در دوران پسا کرونا وضعیت مساعد زیست محیطی در جهان حفظ خواهد شد؟ در این خصوص پیش بینی های متعددی وجود دارد؛ گروهی اعتقاد دارند که عملکرد کشورها میتواند به گونهای پیش برود که از فرصت ایجاد شده برای تداوم حفاظت محیط زیست استفاده شود؛ در مقابل گروهی دیگر بر این باورند که در اندیشه بشر همواره رشد اقتصادی بر حفاظت از محیط زیست برتری داشته و بعید است انسان در این دوران بخواهد اهداف اقتصادی خود را قربانی پایداری و حفاظت محیط زیست نماید. این گروه بر تجربه رکود سال 2009 میلادی اشاره میکنند که بعد از پایان یافتن آن، انتشار آلاینده دی اکسیدکربن بیش از گذشته افزایش یافت. از طرفی بسیاری از کشورها موظف هستند که در کنفرانس تغییرات اقلیمی در سال 2021 عملکرد خود را در جهت تعهداتی که در توافقنامه پاریس داده اند، ارائه نمایند. یکی از مهمترین گامهایی که میتوان در این جهت برداشت، استفاده از ابزارهای لازم جهت بازیابی سبز است. بازیابی سبز مفهومی است که به یکپارچه سازی رابطه توسعه اقتصادی و حفاظت از محیط زیست اشاره دارد و در حوزه های مختلفی میتوان آن را مورد ارزیابی قرار داد. تغییر روند مصرف و تولید نفت و سایر سوختهای فسیلی یکی از این حوزه هاست. پیش از شیوع ویروس کرونا، پیش بینی ها مبنی بر آن بود که مصرف سوختهای فسیلی تقریبا تا سال 2030 کاهش مییابد. از طرفی با توجه به وضعیت فعلی مشاهده میشود که قیمت نفت و میزان تولید آن بسیار کاهش یافته و این تغییرات میتواند فرصتی برای توجه به انرژیهای تجدیدپذیر تلقی گردد. مورد دیگر کاهش و محدودیت بسیاری از فعالیتها است که در نتیجه آن بسیاری از امور به صورت دورکاری انجام میشوند؛ لذا زمینهای برای تقویت فعالیتهای الکترونیکی ایجاد گردیده تا با رفع چالشهای آن و توجه به شیوه درست استفاده از ابزارهای مرتبط، بستری برای آلودگیها ایجاد شود. در همین راستا، حوزه هایی مانند مدیریت آب و پسماند نیز بسیار اهمیت دارند. در دوره شیوع کرونا به دلیل لزوم رعایت بهداشت و درمانهای پزشکی، زباله های عفونی و شیمیایی افزایش یافته و در صورت عدم کنترل آن در آینده مشکل ساز خواهند شد. از طرف دیگر مدیریت آب با توجه به چالشهای کمبود آب و افزایش مصرف آن در پسا کرونا اهمیت می یابد. توجه به مشاغل سبز و حمل و نقل سبز نیز از دیگر ارکان مهم تحقق بازیابی سبز هستند. در شرایط کنونی بسیاری از افراد شغل خود را از دست دادهاند؛ برای جبران خسارت وارد شده به حوزه مشاغل، لازم است بسترهای جدیدی فراهم شود تا با استفاده از آن مشاغل از دست رفته به نحوی دیگر احیا شوند و همچنین گامی در جهت حمایتهای زیست محیطی برداشته شود. یکی از این حوزه ها حمل و نقل سبز است. مطالعات نشان میدهند که حمل و نقل به عنوان یکی از اصلی ترین انتشاردهندگان آلاینده در جهان شناخته میشود. بنابراین بازیابی آن در مسیر سبز گامی بزرگ در جهت حفاظتهای زیست محیطی تلقی میشود. اظهارات سازمان بین المللی کار نیز نشان میدهد که سرمایه گذاری بر حمل و نقل سبز میتواند میلیونها شغل جدید ایجاد کند و به کشورها کمک نماید تا به سمت اقتصادهای سبزتر و سالمتری حرکت نمایند. بررسی این ابزارها و مشاهده وضعیت کشور ایران نشان میدهد که توجه به ابعاد اقتصاد سبز در کشور مورد غفلت قرار گرفته و آسیبهای فراوان زیست محیطی در مسیر رشد اقتصادی گریبان گیر کشور شده است. ایران همواره در سالهای اخیر به درآمدهای نفتی متکی بوده و با توجه به تحریم های حال حاضر، بیش از پیش متحمل بحرانهای اقتصادی شده است. از طرف دیگر تعهد ایران برای کاهش انتشار آلاینده در توافقنامه پاریس، عامل دیگری است که لزوم توجه به محیط زیست را افزایش میدهد. با توجه به همه مشاهدات ضرورت دارد تا برای حل بحرانهای ناشی از کرونا، اقداماتی صورت گیرد تا در بلند مدت آسیبی برای محیط زیست در بر نداشته باشد. برای آغاز این اقدامات ابتدا باید چالشهای بازیابی سبز مورد توجه قرار گیرد، سپس با راهکارهایی همچون وضع مقررات اصولی، تغيير الگوي مصرفی، گسترش ایدههای نوآورانه زیست محیطی و ایجاد ضمانتهای هدفمند برای جذب منابع مالی بخش خصوصی در سرمایه گذاری سبز، مسیر تحقق اهداف توسعه پایدار را هموار سازد.
بررسی موانع اجرائی شدن برنامه ها و مشوقهای قانونی کاهش مصرف انرژی (ماده 12 قانون رفع موانع تولید رقابت پذیر)
چکیده مدیریتی
امروزه تامین انرژی نقش کلیدی در امور بسیاری از کشورهای جهان داشته، حتی این موضوع فراتر از مسئله اقتصادی مطرح بوده و واجد جنبه راهبردی و امنیت ملی گردیده است.
در مورد وضعیت نامطلوب و در مرحله هشدار بخش انرژی در کشور ما، تقریباً اجماع نظر وجود داشته و سیاستهای کلی نظام بر اصلاح روند موجود تاکید دارند.در این راستا، لازم است از توان و ظرفیتهای بسیار بزرگ بالفعل و بالقوه بخش غیر دولتی و خصوصی استفاده لازم بعمل آید.
برای حل معضل نظام مصرف انرژی در کشور، طی دو دهه اخیر در قالب قوانین عادی و قوانین برنامه های پنج ساله توسعه ، تکالیف مختلف برای دستگاههای اجرائی پیش بینی شده است.
قانون اصلاح الگوی مصرف انرژی و آئین نامه های اجرائی آن از جمله آییننامه اجرایی ماده (۵۲) قانون اصلاح الگوی مصرف انرژی که در اردیبهشت 1395 به تصویب رسید ، نیز ، تکالیفی برای اصلاح و توسعه صنایع انرژی با هدف کاهش مصرف انرژی را در نظر گرفته است.
قانون رفع موانع تولید رقابت پذیر و ارتقای نظام مالی کشور مصوب 1/2/1394 یکی از جدیدترین قوانینی بوده که در ماده 12 آن تکالیفی مرتبط با نظام مصرف انرژی مقرر داشته و هدف قانوگذار جهش در اصلاح ساختار بخش انرژی بوده است.
آئین نامه اجرائی ماده 12 قانون مزبور ( مصوب مرداد 1394)با اعمال برخی از مقررات جدید ( بعضاً فراتر از متن قانون! ) گرچه سعی کرده تا حد امکان نقاط ضعف قانون مزبور و ابهامات آن را کاهش دهد ، معهذا کماکان ضعفهای ساختاری در این دو مصوبه قانونی در این زمینه حساس مشاهده می شود.
با توجه به ظرفیتهای بسیار بالای پیش بینی شده در ماده 12 قانون رفع موانع تولید و آئین نامه اجرائی آن، با توجه به گذشت حدود یک سال از تصویب آنها ، هیچ دستاورد ملموسی مشاهده نمی شود. برای بررسی علل این ناکامی ، جنبه های اصلی مترتب براین مصوبات در این گزارش مورد بررسی قرار گرفته است.
توصیه کلی این گزارش ، توجه به رفع موانع تحقق اهداف قانون رفع موانع تولید، با رفع ابهامات مقررات و یا شبهات مجریان و پیش بینی جامعتر احکام در برنامه ششم توسعه است.
موضوعات مورد برسی در این گزارش عبارتند از:
- هدفگذاری قانون
- بودجه طرح
- اشخاص طرف قرارداد
- حوزه های سرمایه گذاری
- منابع پرداخت به سرمایه گذار
- تضمین به سرمایه گذار
- پرداخت بلاعوض
- فرایند پرداختها
- شیوه انعقاد قرارداد
- نهاد دولتی متولی
چکیده آمارهای اقتصادی شماره 47- خرداد 1396
با توجه به نقش اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی ایران در راستای ارائه خدمات به فعالان اقتصادی بخش خصوصی و همچنین با توجه به اهمیت داده های آماری به منظور تحليل روند تاريخي و وضعيت موجود و پيش بيني آينده، و نیز امكان برنامه ريزي صحيح اقتصادی، مرکز تحقیقات و بررسیهای اقتصادی اتاق ایران بر آن شد تا چکیده آمارهای اقتصادی را که متشکل از برخی آمارهای اقتصادی روزانه، ماهانه، فصلی و سالیانه کشور و برگرفته از منابع آماری معتبر همچون بانک مرکزی، مرکز آمار ایران، گمرک جمهوری اسلامی ایران و سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) و ... میباشد، بر اساس درجه اهمیت و استفاده آنها توسط فعالان بخش خصوصی و به منظور دسترسی سریع و راحت به این اطلاعات هر ماه بر روی سایت اتاق ایران درج نماید.
از آنجا که آمارهای بخش روزانه، ماهانه و فصلی به صورت مستمر به روزرسانی میشوند، این آمارها در هر شماره از گزارشهای "چکیده آمارهای اقتصادی" ارائه میگردند، ولیکن در خصوص آمارهای بخش سایر آمار (که غالبا آمارهای سالیانه میباشند)، به دلیل آنکه فواصل انتشار آنها نامنظم و یا به صورت موردی است، به منظور اجتناب از تکرار، صرفا در زمان به روزرسانی در گزارش قرار خواهند گرفت.
در این شماره منتشر شد:
- تورم خردادماه 1396
- آمارهای بانک مرکزی برای سال 1395:
- - تولید ناخالص داخلی کشور و سهم فعالیتهای اقتصادی
- - رشد اقتصادی کشور
- - و ...
- آمار مربوط به خصوصی سازی
- جمعیت شاغلین بخشهای مختلف اقتصادی در کشور در سال 1395
- تولید، مصرف و ذخایر انرژی در ایران و خاورمیانه
- تسهیلات پرداختی به بخشهای اقتصادی ، دو ماهه 1396
- شاخصهای بازار کار در بهار 1396
- شاخص قیمت تولیدکننده بخش خدمات به تفکیک در سال 1395
- شاخص قیمت تولید کننده بخش صنعت و معدن طی سالهای 92 تا 95
- و ...