در حالي كه 60 درصد محصولات كشاورزي در جهان از اراضي ديم به ­دست مي‌آيد، در ايران فقط 8 درصد از مواد خام زراعي و باغي در اراضي ديم توليد مي‌شود. آمار مذكور بيان­گر وابستگي شديد توليدات كشاورزي به منابع آب مي‌باشد. در ميان عوامل توليد كشاورزي، آب حائز اهميت فراواني مي‌باشد. زيرا با توجه به شرايط اقليمي، محدوديت منابع آب و محدوديت اراضي داراي پتانسيل كشت ديم، مديريت تأمين (عرضه) و مصرف (تقاضاي) آب نقش اساسي در استمرار توليد محصولات كشاورزي و پايداري درآمد کشاورزان به ­عهده دارد. در چنين شرايطي علاوه بر مهارت و دقت و اتخاذ تدابير لازم در تأمين و انتقال آب، چگونگي كاربرد و مصرف آن نيز (مديريت تقاضاي آن)، اهميت و ضرورت بيشتري دارد. از حدود 88 ميليارد مترمکعب آب مصرفي بخش کشاورزي نزديک به 53 درصد آن از منابع آب­ هاي زيرزميني و عمدتا چاه تأمين مي­گردد. در اين رابطه استفاده بي ­رويه از منابع آب زيرزميني در بسياري از استان­­ هاي كشور و به ­ويژه استان فارس سبب گرديده كه سطح آب زيرزميني در بسياري از دشت­ هاي استان فارس با استمرار افت مواجه گرديده و کيفيت آب برداشتي نيز کاهش يافته و درنتيجه اين دشت ­ها در وضعيت بحراني قرار گيرند. براساس آمار وزارت نيرو متوسط سهم برداشت از منابع آب زيرزميني نسبت به كل منابع آبي در كل كشور برابر با 55 درصد و اين سهم در استان فارس برابر با 75 درصد مي­باشد. در نتيجه مي­توان گفت كه ابعاد مسئله در استان فارس در مقايسه با ساير نقاط كشور گسترده ­تر مي­باشد. در اين ميان وضعيت منابع آبي در برخي از دشت­ها از جمله دشت سروستان (دشت مورد مطالعه در این تحقیق) سبب گرديده كه اين­گونه دشت­ها از سوي سازمان آب منطقه­اي در گروه ممنوعه قرار گرفته و علاوه بر اين­که حفر چاه­ هاي جديد ممنوع گردد، براي برداشت از چاه آبي موجود نيز محدوديت­ هايي ايجاد گردد.