جریان منطقه گرایی پس از جنگ جهانی دوم از سال 1956 آغاز گردید و پس از قرن بیستم، بحث همکاری های منطقه ای از اهمیت بیشتری برخوردار شد. توسعه همکاری ها در قالب سازمان های منطقه ای همواره به عنوان رهیافتی جهت خروج از بحران های بین الملل و راهکار بسیار مناسبی برای روبرو شدن با پدیده های منفی جهانی شدن مورد توجه بوده و بدون شک، همکاری و هماهنگی بیشتر کشورها در قالب سازمان های منطقه ای، قدرت رویارویی با مسائل جدید دنیای امروز را افزایش داده است.
در این میان سازمان همکاری منطقه ای(اکو) با حدود 8 میلیون کیلومترمربع وسعت و جمعیتی بالغ بر420 میلیون نفر، با برخورداری از منابع غنی معدنی، از ظرفیت های بالقوه عظیم برخوردار بوده، در يكي از حساس ترين مناطق جهان قرار گرفته و تلاش مي كند تا الگوي موفقي از همكاري های منطقه اي را به نمايش بگذارد.