جامعه انسانی از اجتماع زنان و مردان تشکیل می شود. عدم حضور موثر یکی از آن دو، جامعه انسانی ماهیت خود را از دست می دهد. به عقیده بسیاري از صاحب نظران، نیروي انسانی یکی از منابع اصلی توسعه است که شامل مجموعه افکار، عقاید، باورها، فرهنگ، دانش، مهارت و قدرت خلاقه کلیه افراد اعم از زن و مرد می باشد به طوري که زنان نه تنها نیمی از این منبع توسعه هستند، بلکه از دیرباز پرورش دهنده و هدایت کننده هردو نیمه این منبع بوده اند و خواه و ناخواه زنان در پی ریزي ابعاد انسانی توسعه، نقش اساسی دارند که این نقش می تواند به صورت یک نقش مثبت یا منفی به منصه ظهور برسد. توسعه پایدار به عنوان یکی از بستر هاي تعالی و رشد انسان، آن گاه می تواند موفقیت آمیز باشد که با یاري و مشارکت همه گروه هاي اجتماعی و براي همه آنان صورت پذیرد. در میان گروه هاي اجتماعی، زنان نیمی از جمعیت کشور را تشکیل می دهند و توجه به نیرو هاي بالقوه این بخش از جامعه، عاملی است که در کشور هاي درحال توسعه نادیده گرفته شده است و به همین جهت، علی رغم برنامه ریزي ها و فعالیت هاي انجام یافته، هنوز در این کشور ها زنان نتوانسته اند به جایگاه و نقش مناسب خود در اداره امور کشور و در تصمیم گیري ها دست یابند. درواقع، جامعه اي که قصد حرکت به سوي توسعه را دارد، اگر صرفا به ابعاد مادي آن توجه داشته باشد و تعالی انسان ها و کاهش نابرابري ها را در نظر نگیرد به موفقیت دست نخواهد یافته است. اگر در جامعه اي ضریب باسوادي، تندرستی، شاخص هاي تغذیه و تامین مسکن، ایجاد اشتغال و درآمد، بالا رود اما توزیع آن بین زن و مردان متعادل نباشد، آن جامعه توسعه نیافته است. از این رو نقش زنان در توسعه، مورد توجه نظریه پردازان توسعه مشارکتی قرار گرفته. امروز صرفا ابعاد مادي و اقتصادي توسعه مطرح نیست. توسعه یافتگی همه جانبه، توسعه پایدار و انسانی را نیز دربر می گیرد. به همین دلیل است که موضوع زن و جنسیت در مباحث توسعه اهمیت یافته است. درواقع اگر از توسعه، تعریفی صرفا اقتصادي، کوتاه مدت و یک سونگر داشته باشیم، شاید ارتباط قابل توجیهی نداشته باشد، اما در تعریفی جامع، فراگیر و چندجانبه از توسعه که صرفا اهداف اقتصادي مدنظر نیست و اهداف توسعه همه جانبه یعنی توسعه پایدار و انسانی مورد توجه قرار می گیرد، جایگاه تفکیک هاي مهمی از جمله تفکیک جنسیتی بیشتر نمودار می شود.