توسعه زیرساخت‌ها (امور زیربنایی) بطور کلی و بخش برق و انرژی بطورویژه، یکی از گام‌های اساسی گذار اقتصادهای توسعه‌نیافته به اقتصاد توسعه‌یافته است آنچنان‌که گفته شده‌است «زیرساخت‌ها، در کانون مناقشه‌های جهانی درباره مسئله فقر است». در واقع فراهم شدن زیرساخت های اقتصادی از قبیل شبکه حمل و نقل و راه ها، شبکه آب و فاضلاب، شبکه برق و انرژی، و نیز زیرساخت های اجتماعی مانند آموزش ، سلامت و درمان به نوعی نتیجه قرارگیری کشورها در مدار توسعه محسوب می‌شوند. این درحالی است که علی رغم کوشش‌های جهانی برای ایجاد زیرساخت‌ها در کشورهای رشد نیافته و در حال توسعه؛ هنوز حدود یک میلیارد از جمعیت جهان دسترسی به برق پایدار ندارند و یک سوم جمعیت کشورهای در حال توسعه نیز با مشکلی کمبود برق و خاموشی های مستمر (تا 20 ساعت درهفته) مواجه هستند .
از این رو می‌توان گفت تحلیل مسئله عدم توسعه پایدار برق در ایران بدون شناخت این پدیده از منظر اقتصاد زیرساختی و در یک فرایند رشد اقتصادی ممکن نخواهد بود، در نتیجه بدون درک چندوجهی بودن این موضوع و لایه‌های زیرین آن، نمی توان به یک دستور کار سیاستی در جهت توسعه پایدار رسید. بر این اساس، هدف این نوشتار، تبیین مسئله خاموشی های ناشی از کمبود عرضه برق ایران، و شناسایی علل و راهکارها در چهارچوب کلان و نه خرد می‌باشد که در ادامه ارائه شده‌است.