ویتنام یک کشور نسبتا بزرگ و شمالی-جنوبی در آسیای جنوب شرقی است که در مجاورت خلیج تایلند و دریای جنوبی چین قرار گرفته است. کشورهای همسایۀ ویتنام شامل کامبوج، چین و لائوس هستند. سرزمین ویتنام یک پهنۀ فشردۀ تپه ای با جنگل های انبوه و جنگ های طولانی در تاریخ خود است. دولت کمونیستی ویتنام شمالی به مدت 20 سال از 1955 تا 1975 با دولت ویتنام جنوبی که تحت حمایت نیروهای امریکایی و اروپایی بود جنگید تا یکی از خونین ترین جنگ های تاریخ معاصر و بزرگترین شکست ایالات متحده در سدۀ بیستم را رقم بزند، کشوری که در حال حاضر یکی از مهمترین شرکای اقتصادی ویتنام و عاملی مهم در توسعۀ این کشور به شمار می آید. دولت حاضر در ویتنام، دولتی کمونیستی با ریاست رئیس جمهور و مباشرت نخست وزیر است. پایتخت این کشور هانوی، واحد پولی آن دانگ و قوم غالب در جمعیت 98 میلیونی آن ویت‌ها یا کین (Kinh) ها با 85.7 درصد هستند. نظام اقتصادی ویتنام کماکان زیر مالکیت و کنترل بالای دولت قرار دارد. آسه آن، آپک (APEC) و همکاری ترانس-پاسیفیک (TPP) مهمترین نهادهای اقتصادی-تجاری هستند که ویتنام در آنها عضویت دارد.

به لحاظ اقتصادی ویتنام نمونۀ یک داستان موفق توسعه است. اصلاحات اقتصادی از زمان Doi Moi در 1986 به همراه بهره برداری مناسب از روندهای اقتصادی جهانی موجب شده است که این کشور تنها طی یک نسل از یکی از فقیرترین ملت های جهان به کشوری با درآمد متوسط تبدیل شود. تنها بین 2002 تا 2021 سرانۀ تولید ناخالص داخلی ویتنام 3.6 برابر شده است و به نزدیک 3700 دلار امریکا رسیده است. نرخ فقر نیز تنها طی ده سال یعنی از 2010 تا 2020 از 14 درصد به 3.8 درصد رسیده است.

تولید ناخالص داخلی ویتنام طی سه دهه اخیر همواره به طور میانگین بین 2.5 تا 3.5 درصد رشد را به نمایش گذاشته است. رشد تولید ناخالص داخلی ویتنام از 8 درصد در سال 2022 به 6.3 درصد در 2023 رسیده است. توسعه دسترسی شهروندان به امکانات طی دهه های اخیر شگفت انگیز بوده است. به عنوان نمونه، در سال 1993، یعنی دهۀ نخست اصلاحات اقتصادی ویتنام، ضریب دسترسی مردم به الکتریسیته به عنوان منبع اصلی روشنایی تنها 14 درصد بود؛ این عدد در 2019 به 99.4 درصد رسید. دولت ویتنام استراتژی های اقتصادی خود را معطوف به ورود به جرگۀ کشورهای با درآمد بالا تا سال 2045 کرده است.

در سال 2023، تولید ناخالص داخلی (به قیمت‌های جاری) ویتنام بالغ بر 433 میلیارد دلار امریکا بوده و تجارت این کشور از سال 2012 به شکل پیوسته در وضعیت مازاد تجاری قرار داشته است. این امر در حالی است که تولید ناخالص داخلی ویتنام در ابتدای هزارۀ جدید تنها 31 میلیارد دلار بود. در نتیجۀ این روند درخشان، ویتنام در ابتدای دهۀ دوم هزارۀ جدید، 35 مین اقتصاد بزرگ دنیا به شمار می‌رود.

مهمترین واردات ویتنام ماشین‌آلات و تجهیزات، کامپیوتر و تجهیزات الکترونیکی، پارچه و مواد خام، حلقه ورق های آهنی و پلاستیک است و در مقابل، مهمترین محصولاتی که این کشور صادر می کند عبارتند از کامیون و کمپرسی، تجهیزات تراکتور، شیر و محصولات لبنی، تجهیزات الکترونیکی، تجهیزات و ابزارهای اندازه گیری نوری، عطر و لوازم آرایشی و تجهیزات دارویی بوده است.