در حال حاضر طی کردن مسیر رشد پایدار و فراگیر در ایجاد انعطاف‌پذیری نهفته است.

اقتصاد جهانی انعطاف‌پذیری قابل توجهی را از طریق همه‌گیری کووید-19 نشان داده است و سریع‌تر از حد انتظار به وضعیت ماقبل بازگشته است. حرکت اقتصادی همچنان قوی است، اما ملت ها و سازمان ها با جریان های متقاطع در زنجیره تامین، در دسترس بودن نیروی کار و تورم مواجه هستند.

این بازگشت پذیری در همه گیری، در شرایطی صورت می گیرد که بحران آب و هوا بدتر شده و نابرابری اقتصادی افزایش یافته است. این چالش‌های ترکیبی به ما یادآوری می‌کنند که بحران‌ها می‌توانند به خط مشی ها و استراتژی حوزه آبخیزداری نیز سرایت نمایند.

در واقع، پایه‌های رشد آینده اغلب بر واکنش های جوامع به ضعف‌هایی که بحران‌ها آشکار می‌کنند، گذاشته می‌شود. در این مقطع، موفقیت در بهبودی ما هنوز تضمین نشده است. تاریخ نشان می دهد که در مواقع اختلال، تاب آوری به انطباق پذیری و قاطعیت در تصمیمات بستگی دارد. هنگامی که حادترین دوره همه گیری فروکش کرد، عناصر تاب آوری به کلید موفقیت در آینده تبدیل خواهد شد.

اکنون برای ساختن آینده ای بهتر، باید تأکید از اقدامات دفاعی و اهداف کوتاه مدت به یک برنامه رشد پایدار و فراگیر تغییر کند. رشد، پیشگام توسعه اقتصادی است. بر این اساس رشد فراگیر پایدار بر رشدی متمرکز خواهد بود که از سلامت و ترمیم محیط زیست حمایت می کند و در عین حال وضعیت معیشت بخش های وسیع تر جامعه را بهبود می بخشد. ما باید مسیرهایی را برای رسیدن به یک جامعه واقعاً بهتر بیابیم تا اقدامات ما، سیاره ما و اقتصاد ما را انعطاف پذیرتر و امن تر کند.

اما رهبران چگونه می توانند بر این چالش تاب آوری برای دستیابی به رشد پایدار و فراگیر غلبه نمایند؟ دستیابی به این موفقیت بستگی به رسیدگی موثر و جامع به شرایط اقتصاد و جوامع ما و مهمتر از همه، روابط متقابل آنها (آب و هوا، مراقبت های بهداشتی، نیازهای نیروی کار، زنجیره تامین، دیجیتالی شدن، امور مالی، و نابرابری و توسعه اقتصادی) دارد.