شمارش، حساب، اندازه ­گیری؛ نخستین‌هایی که آدمیان از دیرباز تا امروز آموخته ­اند تا برای ورود به رقابتی بی ­وقفه آماده شوند. آدمیانی که در خانه، مدرسه، دانشگاه و محیط کار با انبوهی از معیارها روبه ­رو  می ­شوند و خواسته و ناخواسته، آگاهانه و ناآگاهانه در تلاشی همیشگی به دنبال هرچه نزدیک­تر کردن «اندازه­ هایشان» با این معیارها هستند. جری زد مولر در کتاب «استبداد معیارها» مخاطب را درباره این معیارها که تقریباً در همه‌جا رسوخ کرده ­اند آگاه می­ کند و مؤثر بودنشان را به چالش می­ کشد. او این پرسش را مطرح می­ کند که آیا معیارها همیشه و همه ­جا مفیدند و موجب افزایش کارایی و بهره­ وری و درنهایت رشد می ­شوند؟ آیا «اندازه­ گیری» تنها روش درست است و آیا این روش همواره پاسخگو است؟

مولر اصل معیارها و روش اندازه ­گیری را زیر سؤال نمی­برد و بر مفید بودن آن‌ها به‌ویژه در برخی حوزه‌هایی که کمتر با انسان سر­وکار دارند صحه می­ گذارد، اما هوشمندانه نکته­ ای را یادآور می­شود: در جامعه با انسان روبه ­رو هستیم؛ انسانی که با انسان دیگر تفاوت دارد، انسانی که می­ تواند نسبت به معیارها واکنش نشان دهد و یا بر اندازه­ گیری آن‌ها اثرگذار باشد، انسانی که تمام ابعادش قابل‌اندازه­ گیری نیست و انسانی که مجهز به قوه ادراک و قضاوت است.