پایش ملی محیط کسب وکار ایران - تابستان 1400
بر اساس نتایج حاصل از پایش ملی محیط کسبوکار ایران در تابستان ۱۴۰۰، رقم شاخص ملی، 5.91 (نمره بدترین ارزیابی 10 است) محاسبه شده که تا حدودی از وضعیت این شاخص نسبت به ارزیابی فصل گذشته (بهار 1400 با میانگین 5.90) بدتر است.
در تابستان ۱۴۰۰، فعالان اقتصادی مشارکتکننده در این پایش، بهترتیب سه مؤلفه 1-غيرقابل پيشبيني بودن و تغییرات قيمت مواد اوليه و محصولات، 2-بیثباتی سیاستها، قوانین و مقررات و رویه های اجرایی ناظر بر کسبوکار و 3-دشواری تأمین مالی از بانک ها را نامناسبترین مؤلفههای محیط کسبوکار کشور نسبت به سایر مؤلفهها ارزیابی نمودهاند.
بر اساس یافتههای این طرح در تابستان ۱۴۰۰، استانهای اردبیل، کرمان و کرمانشاه بهترتیب دارای بدترین وضعیت محیط کسب وکار و استانهاي مرکزی، آذربایجان غربی و خراسان رضوی بهترتیب دارای بهترین وضعیت محیط کسب وکار نسبت به سایر استانها ارزیابی شدهاند.
براساس یافته های طرح، میانگین ظرفیت تولیدی(واقعی) بنگاههای اقتصادی شرکتکننده در فصل تابستان معادل 40.32 درصد بوده که نسبت به همین میزان در زمستان گذشته (38.64 درصد)، با افزایش 68.1 واحدی مواجه شده است.
فعالان اقتصادی به طور متوسط، میزان تاثیر کرونا بر کسبوکار را 6.44 ارزیابی نمودند. لازم به ذکر است که شاخص کل کشور، شاخص استانی و سایر شاخص ها نیز در این فصل با درنظرگرفتن این عامل محاسبه و گزارش شده اند.
بر اساس نتایج این پایش در تابستان ۱۴۰۰، وضعیت محیط کسب وکار در بخش خدمات (5.88) در مقایسه با بخشهای کشاورزی (5.72) و صنعت (5.84) نامناسبتر ارزیابی شده است.
در بین رشته فعالیتهای اقتصادی برحسب طبقه بندی استاندارد ISIC.rev4 ، رشته فعاليتهای 1-ساختمان، 2-حمل و نقل و انبارداری و 3-املاک و مستغلات دارای بدترین وضعیت محیط کسب وکار و رشته فعاليتهای 1-مالی و بیمه، 2-هنر، سرگرمی و تفریح و 3-کشاورزی، جنگلداری و ماهیگیری بهترین وضعیت محیط کسب وکار را در مقایسه با سایر رشته فعالیتهای اقتصادی درکشور داشتهاند.
وضعیت محیط کسب وکار کشور برحسب تعداد کارکنان شاغل در بنگاه های بر اساس نتایج بدست آمده به صورت بنگاه های با کمتر از ۵ کارکن (5.91) دارای بدترین وضعیت و بنگاه های دارای 50-100 کارکن (5.71) دارای بهترین وضعیت محیط کسب وکار نسبت به سایر بنگاه ها ارزیابی شده اند. وضعیت محیط کسب وکار کشور برحسب سال تاسیس بنگاه اقتصادی در کارگاههای کمتر از ۲ سال، بدترین وضعیت (6.12) و در کارگاههای بیشتر از ۱۶ سال، دارای بهترین وضعیت (5.80) ارزیابی شده اند.
بر اساس نظریه عمومی کارآفرینی شین، شاخص ملی محیط کسب وکار ایران در تابستان ۱۴۰۰، عدد 6.06 (عدد 10 بدترین ارزیابی است) به دست آمده است که بدتر از وضعیت این شاخص در ارزیابی فصل گذشته (بهار 1400 با میانگین 6.02) است. میانگین ارزیابی محیط اقتصادي عدد 6.33 است که در ارزیابی فصل گذشته عدد 6.19 حاصل شده بود و میانگین ارزیابی محیط نهادي عدد 5.83 است که در فصل گذشته عدد 5.89 ارزیابی شده بود. بر این اساس، محیط علمی و آموزشی با عدد 5.41 و محیط مالی با عدد 8.15 به ترتیب مساعدترین و نامساعدترین محیطها بر اساس نظریه عمومی کارآفرینی شین بودهاند. لازم به ذکر است که شاخص شین به دلیل درنظر گرفتن وزن عوامل مختلف در محاسبه، از دقت بیشتری نسبت به شاخص کل کشور برخوردار است.
معرفی روش های سرمایه گذاری جمعی و راه کارهای گسترش آن در کشور و استان اصفهان با توجه به پتانسیل موجود دیگر
شرکتهای کوچک و متوسط با وجود نقش ارزندهای که در اقتصادهای ملی ایفا می کنند، اما به دلیل ماهیت و ویژگیهای خاص خود، با مشکلات زیادی در تامین مالی وجوه مورد نیاز، نسبت به بنگاه های بزرگ مواجه هستند. بعد از بحران مالی 2008 بانکها در تامین مالی و سرمایه گذاری پروژه ها دچار مشکل شدند، با توجه به گسترش اینترنت و ناتوانی شبکه بانکی در ارائه تسهیلات به شرکتهای کوچک و متوسط، پلتفرمهای سرمایه گذاری جمعی شروع به گسترش کردند و هر ساله سهم این نوع سرمایه گذاری بیشتر شد، به نحوی که در سال 2012 حدود 7/2میلیارد دلار و در سال 2013، 1/5 میلیارد دلار سرمایهگذاری جمعی در سراسر جهان انجام شد و انتظار می رود سرمایهگذاریجمعی در سال 2025 به هزار میلیارد دلار برسد. این روش سرمایه گذاری در ایران سابقه طولانی ندارد و تقریبا از سال 1399 با ایجاد چند پلتفرم که زیر مجموعه فرابورس هستند شکل گرفته است اما با وجود سابقه کم این پلتفرم ها، تاکنون بالغ بر 1647 میلیارد ریال سرمایه گذاری جمعی از طریق این پلتفرم ها انجام شده است.
روشهای سرمایه گذاری جمعی را می توان به 5 دسته اهدای جمعی، حمایت جمعی، پیش فروش جمعی، مشارکت جمعی و خرید سهام جمعی طبقه بندی کرد. پلتفرم های سرمایه گذاری جمعی موجود در ایران به دو دسته کلی تقسیم میشوند. دسته اول از روش اهدای جمعی برای امور خیریه استفاده می کنند و دسته دوم که اکثر پلتفرم ها را تشکیل میدهند از روش مشارکت جمعی استفاده کرده و سرمایه گذار پس از اتمام پروژه اصل و سود بدست آمده از پروژه را دریافت میکند و از پروژه خارج می شوند. سایر روشهای سرمایه گذاری جمعی مانند خرید سهام و پیش فروش جمعی در ایران آنچنان مورد استفاده قرار نگرفته است.
در این پژوهش علاوه بر معرفی روش های سرمایه گذاری جمعی به بررسی ظرفیت های این ابزار تامین مالی پرداخته شده است و ریسک های مشارکت کنندگان، کارآفرینان و درگاه های واسط نیز مورد بررسی قرار گرفته است که با گسترش استفاده از این ابزار باید توجه ویژه ای به این موارد داشت. ایجاد بازار ثانویه برای نقدشوندگی بیشتر در این روش سرمایهگذاری، اصلاح قوانین برای حمایت بیشتر از استارتآپها، استفاده از تمامی روش های سرمایه گذاری جمعی در پلتفرم ها جهت تشویق تمامی سرمایهگذارن ریسکپذیر و ریسکگریز به شرکت در نوع سرمایهگذاری و معرفی بیشتر این ابزار نوین از طریق رسانه های جمعی و رسانه های اجتماعی از جمله راهکارهای پیشنهادی جهت گسترش استفاده از این روش سرمایه گذاری می باشد.