عدم قطعیت یکی از مشخصه های دنیای امروز است که به موازات افزایش دانش بشری،اتفاقا میزان آن بیشتر می شود. اندازه گیری شاخص عدم قطعیت جهانی از سال 1955 آغاز شد و نشان می دهد این شاخص از سال 2012 جهش های فراوانی را تجربه کرده است که این موضوع به مفهوم آن است که عدم قطعیت یعنی ابهام آلود، نامفهوم و نامشخص بودن موقعیت ها و تردید در مورد پدیده ها و فقدان دانش کافی برای حدس رویدادهای آینده، بیش از گذشته منجر به عدم توانایی سیاست گذاران و برنامه ریزان در مورد تشخیص پیامدهای احتمالی اقتصادی، سیاسی ، اجتماعی و حتی فرهنگی رخدادها می گردد.به همین دلیل امروزه کشورها به تحلیل تخصصی رویدادها و مسائل گرایش روز افزونی دارند تا شکاف بین قطعیت و عدم قطعیت تا حد امکان کمتر گردد. در این راستا در سرتاسر جهان، اتاق های فکر به این نیاز مسئولان و برنامه ریزان، سازمان ها و حتی تشکل ها پاسخ داده و از طریق پژوهش،تحلیل سیاست های عمومی،مشاوره،ترویج و آموزش به مردم و مسئولان در مورد مسائل داخلی و بین‌المللی آگاهی رسانی یا تصمیم سازی می کنند.

فرصت‌های استراتژیک برای استارت آپ جدید را می‌توان در دو بعد دسته‌بندی کرد: نگرش نسبت به مدیران و کسب و کار های فعلی (همکاری یا رقابت؟) و نگرش نسبت به ارائه نوآوری (رویکرد تدافعی یا تهاجمی؟). انتخاب هر کدام از این رویکرد ها و نگرش ها چهار استراتژی مجزا راسمان میدهد که تصمیمات یک استارت آپ را در مورد مشتریان، فناوری ها، هویت و فضای رقابتی هدایت و مشخص می کند.

چهار استراتژی معرفی شده در این گزارش عبارتند از : استراتژی زنجیره ارزش، استراتژی تخریب، استراتژی معمارانه و استراتژی مالکیت معنوی

همواره در قلب هر رویکرد استراتژیک جهت ورود به بازار در نظر گرفتن مواردی از جمله: اینکه کدام مشتریان را هدف قرار دهیم، چه فناوری هایی را به کار ببریم، چه هویت سازمانی را در نظر بگیریم و چگونه شرکت را در مقابل رقبا حفظ کنیم ، وجود دارد. حداقل چهار حوزه تصمیم گیری برای هر کسب و کار و استارت آپ بسیار مهم است که در این گزارش به آن پرداخته شده است.حداقل چهار حوزه تصمیم گیری برای هر کسب و کار و استارت آپ بسیار مهم است. اگرچه هر مجموعه ای با انتخاب‌های بیشتری روبرو خواهد شد که مختص زمینه‌ کاری آن است، اما استارت‌آپی که حداقل با این چهار تصمیم دست و پنجه نرم نکرده باشد، بعید است که ارزش پایداری را خلق کرده و به دست آورد.