توسعه پایدار یکی از مهم­ترین استراتژی­های نظام برنامه­ریزی منطقه­ای است که در دهه­های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است. توسعه پایدار منطقه­ای، با در نظر داشتن دسترسی به منابع طبیعی، در حوزه توسعه اقتصادی و اجتماعی منطقه شکل می­گیرد، به­طوری که توسعه اقتصادی منطقه باید در سطحی باقی بماند که از ظرفیت محیطی منطقه خارج نباشد و در نهایت بتواند منجر به بهبود کیفیت زندگی انسان گردد  روند صعودی شکاف توسعه بین مناطق مختلف و افزایش ناپایداری اجتماعی، محیطی و اقتصادی و ناکارآمدی دولت­ها در جبران عدم توازن­های منطقه­ای منجر به تاکید بر توسعه متوازن در کشورهای در حال توسعه شده است. در کشــور مــا نیز، علی­رغــم اینکــه در قالــب سياســت­هاي برنامه­هـاي پنـج سـاله توسـعه، تلاش زيـادي بـراي تعديـل عـدم تعادل­هـاي توسـعه منطقـه­اي انجـام شـده، امـا توزيـع نامتـوازن امكانـات، خدمـات و فعاليت­هـا و وجـود نابرابري­هـا و شـكاف توسـعه، هـم در بيـن اسـتان­ها و هـم در درون اســتان­ها بیــن بخش­هـای مختلــف، همــچنان از منظر عدالت منطقه­ای چالش­ برانگیز اسـت و با وجود برنامه­های توسعه در سال­های اخیر و سیاست­گذاری­های توسعه صنعتی میزان بسیاری محرومیت در اکثر نقاط کشور به چشم می­خورد. به­طوری که منطبق با نتایج ارزیابی ابعاد سه­گانه توسعه پایدار شامل پایداری اقتصادی، اجتماعی و محیطی؛ 63 درصد از مناطق کل کشور در محرومیت متوسط و به طور کلی بیش از 77 درصد از مناطق کشور، منطقه محروم متوسط تا بسیار محروم هستند (اطلس مناطق محروم کشور، 1396). به نظر می­رسد برنامه­های توسعه علی­رغم تلاش­های سیاست­گذاران از منظر توسعه متوازن و توجه به مسئله عدالت منطقه‌ای پیشرفت چندانی نداشته است.