توسعه پایدار یکی از مهمترین استراتژیهای نظام برنامهریزی منطقهای است که در دهههای اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است. توسعه پایدار منطقهای، با در نظر داشتن دسترسی به منابع طبیعی، در حوزه توسعه اقتصادی و اجتماعی منطقه شکل میگیرد، بهطوری که توسعه اقتصادی منطقه باید در سطحی باقی بماند که از ظرفیت محیطی منطقه خارج نباشد و در نهایت بتواند منجر به بهبود کیفیت زندگی انسان گردد روند صعودی شکاف توسعه بین مناطق مختلف و افزایش ناپایداری اجتماعی، محیطی و اقتصادی و ناکارآمدی دولتها در جبران عدم توازنهای منطقهای منجر به تاکید بر توسعه متوازن در کشورهای در حال توسعه شده است. در کشــور مــا نیز، علیرغــم اینکــه در قالــب سياســتهاي برنامههـاي پنـج سـاله توسـعه، تلاش زيـادي بـراي تعديـل عـدم تعادلهـاي توسـعه منطقـهاي انجـام شـده، امـا توزيـع نامتـوازن امكانـات، خدمـات و فعاليتهـا و وجـود نابرابريهـا و شـكاف توسـعه، هـم در بيـن اسـتانها و هـم در درون اســتانها بیــن بخشهـای مختلــف، همــچنان از منظر عدالت منطقهای چالش برانگیز اسـت و با وجود برنامههای توسعه در سالهای اخیر و سیاستگذاریهای توسعه صنعتی میزان بسیاری محرومیت در اکثر نقاط کشور به چشم میخورد. بهطوری که منطبق با نتایج ارزیابی ابعاد سهگانه توسعه پایدار شامل پایداری اقتصادی، اجتماعی و محیطی؛ 63 درصد از مناطق کل کشور در محرومیت متوسط و به طور کلی بیش از 77 درصد از مناطق کشور، منطقه محروم متوسط تا بسیار محروم هستند (اطلس مناطق محروم کشور، 1396). به نظر میرسد برنامههای توسعه علیرغم تلاشهای سیاستگذاران از منظر توسعه متوازن و توجه به مسئله عدالت منطقهای پیشرفت چندانی نداشته است.