در استان همدان، آب زيرزميني نقش تعيين كننده در تأمين آب شرب سالم و بهداشتي ايفا مي­نمايد. اين منابع محدود، با توجه به خشكسالي­هاي اخير بسيار آسيب ­پذير مي­باشند و حفظ آنها از نظر كمي و كيفي داراي اهميت فوق العاده­اي است. یکی از مهمترین دشت­های این استان، دشت همدان- بهار می­باشد، اما بهره ­برداري­هاي بيش از حد باعث افت سطح ايستابي بخصوص در نواحي مركزي دشت گرديده است. اين موضوع باعث گرديده تا از سال 1372 دشت مذكور از طرف امور آب استان همدان، دشت ممنوعه اعلام گردد. منابع آب زيرزمينی مهمترين منبع در تأمين آب بخش كشاورزي و حتي آب شرب شهري و صنعتي در اين منطقه بوده بطوريكه بيش از 80 درصد آب مورد نياز بخش كشاورزي و در حدود 50 درصد آب شرب شهري از طريق منابع آب زيرزمينی دشت همدان - بهار تأمين مي­گردد (سازمان آب و فاضلاب استان همدان، 1387، شركت سهامي آب منطقه­اي استان همدان، 1389). در سال­هاي اخير بدليل گسترش سطح زيركشت محصولات با نياز آبي بالا(سیب ­زمینی و یونجه) و برداشت­ هاي بي ­رويه، سطح آب در اين دشت به شدت كاهش يافته و آب زيرزمينی به عنوان مهمترين منبع تأمين كننده آب مورد نياز اين دشت با خطر جدي تخريب مواجه گرديده است. نظر به بيلان منفي آب­هاي زيرزميني استان، رسيدن به تعادل عرضه و تقاضاي آب كشاورزي از ابعاد سياسي، اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي و همچنين زيست محيطي بسيار حائز اهميت است. در صورت عدم مطالعات لازم و پيش‏بيني راهكارهاي مناسب مقابله با كم‏آبي بتدريج شاهد فروپاشي نظام كشاوري این استان خواهيم بود كه اين خود باعث بيكاري و مهاجرتهاي گسترده در داخل يا به خارج از استان و بر هم زدن ثبات اجتماعي خواهد شد. بنابراین هدف از مطالعه حاضر، درک جنبه­هاي مهم اقتصادي، اجتماعي و محيط زيستی افت سطح آب زيرزميني و تجزيه و تحليل دقيق اين چالش­ها و كمي كردن آن در دشت همدان-بهار می­باشد.