پژوهش پیش‌رو سعی دارد تا ارزیابی آسیب‌شناسانه با محوریت رویکرد کیفی از وضعیت کنونی واحدها ارائه دهد. در این راستا سه محور اصلی اقتصادی، اجتماعی-فرهنگی و زیست محیطی طبق متون سیاستی بین المللی خصوصا «راهنمای سازمان جهانی گردشگری در زمینه شاخص‌های توسعه پایدار مقاصدگردشگری» و نیز «راهنمای سیاستگذاری در زمینه ارتقاء گردشگری پایدار» منتشر شده توسط سازمان جهانی گردشگری (UNWT) و نیز برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد(UNEP)، شناسایی گردید و با محوریت این سیاست‌های کلان، اقدام به ارزیابی میدانی واحدهای اقامتی بوم‌گردی شد. در این روند با بیش از ۱۰۰ نفر شامل متصدیان اقامتگاه‌های بوم‌گردی، مدیران مربوط به سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان کرمان، اساتید دانشگاه، مدیران موسسات آموزش گردشگری، سایر فعالان حوزه خدمات گردشگری و همچنین جامعه محلی میزبان و گردشگران مصاحبه در تکنیک‌های مختلف صورت گرفت و نتایج این آسیب‌شناسی کیفی ذیل دوازده سیاست کلان اقتصادی، اجتماعی-فرهنگی و زیست محیطی ارائه گردید. در پایان با توجه به این بخش و نیز تجربیات بین‌المللی و ملی، راهکارهایی بصورت مجزا در هر بخش مشخص و تبیین شد.