طبق نتایج طرح ارزیابـی عملکرد دستگاه های اجرایی مرتبط با محیط کسب وکار در سال 1402، شاخص ملی عدد(4.71)امتیاز1بـه معنی رضایت کامل وامتیاز 10به معنی نارضایتی مطلق است،نتایج به دست آمده که نشان دهنده افزایش جزئی در رضایت فعالان اقتصادی از عملکرد دستگاه های اجرایی کشور در سال 1402 نسبت به سال قبل (4.81) اسـت.
در سال 1402 فعالان اقتصادی مشارکت کننده در این طرح، از سه دستگاه اصلی (براساس صدور مجوزهای کسب وکار در فهرست 18 دستگاه اعلام شده توسط وزارت امور اقتصادی و دارایـی:( 1- سازمان بهزیستی کشور ،2- نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران و 3- سازمان ثبت اسناد و املاک کشور بیشترین میزان رضایت و از سه دستگاه اصلی : 1- بانک مرکزی جمهوری اسلامی ،2- شهرداری ها و 3- سازمان امور مالیاتی کشور کمترین میزان رضایـت را نسبت به سایر دستگاه ها اعلام نموده اند.
بر اساس یافته های این طرح در سال 1402، دستگاه های اجرایی در سه استان: 1- خراسان جنوبی 2- کهگیلویه و بویراحمد 3- گلستان، به ترتیب بیشترین میزان رضایت فعالان اقتصادی را جلب نموده اند و در مقابل دستگاه های اجرایی در سه استان: 1- همدان ،2- تهران و 3- خوزستان ،کمترین میزان رضایت فعالان اقتصادی را به خود اختصاص داده اند.
براساس نتایج طرح در سال 1402 ، میزان رضایت فعالان اقتصادی در بخش کشـاورزی از عملکرد دستگاه های اجرایی در مقایسه با رضایت فعالان اقتصادی در بخش های خدمات و صنعت ،نامناسب تر ارزیابی شده است.
همچنین در بین 44 دستگاه اجرایی، سازمان و نهاد مورد پرسش (اصلی و فرعی) در این طرح در سال 1402، سه دستگاه اجرایی: 1-سازمان انرژی اتمی(فرعی) ،2- مرکز آمار ایران (فرعی) و 3- وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی (اصلی)، به ترتیب دارای کمترین میزان ارتباط کاری با فعالان اقتصادی و سه دستگاه اجرایی: 1- بانک های دولتی (فرعی) ،2- سازمان امور مالیاتی کشور (اصلی )و 3- وزارت صنعت، معدن و تجارت ( اصلی )، دارای بیشترین ارتباط کاری با فعالان اقتصادی شرکت کننده در این طرح بوده اند.

 بر اساس نتایج حاصل از پایش ملی محیط کسب ‏وکار ایران در بهار 1401، رقم شاخص ملی، 6.07 (نمره بدترین ارزیابی 10 است) محاسبه شده که از وضعیت این شاخص نسبت به ارزیابی فصل گذشته (زمستان ۱۴۰۰ با میانگین5.83) نامساعدتر است.

كيوان كاشفي مدیرعامل شرکت چاپ و بسته‌بندی کاشفی برخلاف باور عمومی، سرنوشت واقعی اقتصاد یک مملکت نه در سرای قانون‌گذاری نوشته می‌شود و نه حیات و مماتش وابسته به میزهای خاک‌خورده و راهروهای پرپیچ و خم ادارات دولتی است؛ سرنوشت اقتصاد، کنار یک دستگاه پرس‌کاری رقم می‌خورد یا در عرشه یک شناور تجاری.  رونق و توسعه اقتصاد را بنگاه ها رقم می‌زنند نه دولت ها. البته بنگاه اقتصادی به معنای اکمل کلمه؛ یعنی آنها که از صفر شروع کرده‌اند؛ آنها که روزی «خرد» نام داشتند و امروز با همه مصائب شرکت‌ داری در ایران به یک بنگاه اقتصادی بدل شده‌ و به بیانی «برند» شده‌اند. اما مسیر تبدیل شرکت های کوچک یا خانوادگی به بنگاه های اقتصادی بزرگ، در همه جای دنیا دشوار است؛ اما در ایران از دشوار هم دشوارتر!

فهرست کردن مصائب شرکت داری در ایران و چالش های مبتلا به فضای کسب‌ و کار مثنوی هفتادمَن طلب می‌کند؛ از روزی که فرد به راه اندازی یک کسب و کار می‌اندیشد، چالش ها آغاز می‌شود و کسب و کار جدید به مثابه کودکی نوپا، هر چه جلوتر می رود، مشکلاتش بیشتر می شود. لیک کودک نوپا روزی از آب و گل در می‌آید و برنای بالغی می‌شود، اما قاطبه شرکت‌ ها و کسب و کارهای وطنی نه از گل در می‌آیند و نه لذت خشکی را می چشند که هر روز برای بقا و زنده ماندن دست و پا می‌زنند تا در غرقابه مشکل، نیست نشوند.